Hoofdstuk 4: Torres del Paine

Iets later dan geplant een update in het reisverslag, maar goed, ben ook nog steeds behoorlijk moe van al dat geloop.

Zondagochtend 31 januari vertrokken we met het vliegtuig naar Punta Arenas. Geen problemen niets aan de hand. Wel merk je direct dat je in een andere wereld terecht bent gekomen. Niets maar dan ook niets is gelijk aan Santiago, en de stad oogt dan ook behoorlijk sober en saai. En dat is het ook. 'Gelukkig' brengt een vriend van Paulina (Alvaro) daar verandering in, want met hem krossen we dus door de stad heen. En als je dacht dat ze hier dan wel konden rijden heb je het dus ook gewoon mis. Heb me kop nog genadeloos hard gestoten omdat hij het zo nodig vond om 80 over een drempel te rijden. En in mijn heerlijk Nederlands floept dat er natuurlijk prachtig uit.

Aangekomen aan de onderkant van de wereld in Punta Arenas, ziet het er dus behoorlijk saai uit, en wegen liggen open wegens verbouwing voor het toerisme dat hier komt. Heel handig. En buiten de heerlijke churrasco's (dat overal in het land te verkrijgen is) en de bomen die er totaal anders uit zien, heb ik me stierlijk verveeld.
Gelukkig vervolgd de busreis van Punta Arenas naar Puerto Natales vrij snel, dus Alvaro konden we snel uitzwaaien. De busreis die in totaal bijna 3 uur duurt, is lang, maar gelukkig heb ik kunnen slapen tijdens de reis.

Inmiddels aangekomen in het tamelijk gelijkwaardige stadje Puerto Natales, waar wel iets meer leven in de brouwerij lijkt te zijn, kunnen we lopen naar onze hostel om de nacht door te brengen. Het is ondertussen namelijk al 10 uur, en ze blijven ook niet dag en nacht open, ondanks een reservering.

Dag 2 in het zuiden van Chili. Met de bus van Puerto Natales naar het nationale park Torres del Paine, en dat ging niet helemaal vlekkeloos. Allereerst hadden we gewoon asfalt-wegen en was er niets aan de hand. Helaas ging het ineens over tot grint, en reedt de buschauffeur volgas door (later omgedoopt tot conductor suicida, en conductor de la muerta). Ik heb in die bus wel 10 schietgebedjes gedaan. Ik dacht gewoon dat het niet erger kon, maar dus wel.

Godzijdank nog levend aangekomen, en gelukkig kan het echte avontuur nu echt beginnen.

Overnachten in een tent is heerlijk kan ik je vertellen. Helaas kan je mijn behoorlijk sarcastische gezicht hierbij niet zien, want het is gewoon kut. Klote matje, klote vochtigheid in de ochtend, 1 en al klote. En dan gaan we niet even relaxen, nee direct hardcore door naar de blikvanger van de reis: Torres del Paine. Met onze ervaringsdeskundige Paulina gaan wij dit avontuur aan, en kleden wij ons welbepakt voor de weg naar boven. Al gauw blijkt dit een flinke misser te wezen als ik al na 1km normaal wandelen het zo heet heb, dat ik mijn 2e broek uit trek. En dit blijkt een voorbode te zijn. Wel lopen we langs de prachtige natuur, en dat maakt echt werkelijk alles goed wat er in die reis ook kan gebeuren. Uitgestrekte heides, rotsachtige bergen, heuvels, watervalletjes, rivieren, noem het, en het was er. Dit alles was nog in het 1e uur, en inmiddels liep ik in mijn korte broek, want ook de zon was al wakker geworden.

Helaas was er iets dat als een rode draad door de reis heen ging; Paulina (tante) is zo sloom als een slak. Geschatte tijd heen naar het meer van Torres is 2,5 tot 3 uur, en natuurlijk zelfde tijd terug. Nou wij deden er 8 uur over. Ze kreeg van mij ook direct een bijnaam; Capitan Lenta (kapitein sloom). Werkelijk van elk bloemetje werd een foto gemaakt, of geplukt (verboden) of ze moest naar de WC. Maar goed, je vergeet het als je dan ineens naar het meertje zit te kijken, en je gewoon groen water ziet. En dan ook de piek ziet, en om je heen nog meer gebergte en allerlei wonderschoons. Dus haal je nog even diep adem en zoek je 1 of ander zen iets, en je gaat weer door. Dan bekijk je alles, en ga je na een half uurtje weer terug, wat eigenlijk heel vreemd is, omdat je eerst een pleuris eind naar boven loopt, een pleuris eind naar beneden kan wandelen, en je ondertussen afvraagt wat je in hemelsnaam nu gezien hebt dat zo bijzonder is dat je een hele dag aan het wandelen bent.

Ach goed, de tijd gaat snel, en je moet verder, want we moesten nog een zooi dagen. Dit was dag 3, en we gingen gewoon door hoor.

Dag 4 verlieten we de kampeerplaats en gingen we met de bus (joepie) naar een andere kant van het hele gebeuren. En wie hebben we als buschauffeur; je raadt het wel. Aangekomen bij de catamaran die ons moet verder brengen over het grote meer heen, en op naar de nieuwe slaapplaats. En dat was een stuk minder plezierig, want direct bij het aankomen ging het regenen. En dat zou het eigenlijk elke dag wel doen. Gelukkig gingen we hier in totaal 2 nachten slapen, want de volgende dag stond Lago Grey en het slapen bij Refugio Grey op het programma.

(ik verspreid het over meerdere updates).